Maand: augustus 2017

Weer op de planken

~ Diana Albrink ~ Een reactie plaatsen

Had ik al verteld dat we begin juli 2017 meededen aan het Dordt op Planken (DOP) theaterfestival met het stuk ‘Love me Tinder’? En had ik al verteld dat we het DOP festival toen gewonnen hebben? En dat een bevriende regisseur toen zei: ‘Misschien moeten jullie je opgeven voor het Cameretten Festival’? En dat we ons toen hebben opgegeven? En dat ze, na het zien van het filmpje van ons optreden bij DOP theaterfestival, zeiden: ‘Dat is goed, jullie mogen meedoen aan de selectierondes’?

Nee, ik verveel me niet, nee. Ik vermaak me prima inderdaad. Ben eerder in een constante staat van lichte paniek want het is ineens wel veel tegelijk;

Per 1 augustus een fulltime baan, 17 september deadline van de schrijfopdracht (boek, 70.000 woorden), 20 september selectieronde Cameretten Festival en als ik 21 september haal, dan stap ik (ik denk gillend) in het vliegtuig naar New York.

Het is ècht net als tien jaar geleden, met weer een ‘mission impossible’ in de laatste weken voor mijn vertrek. Alleen is het nu in plaats van het bouwproject, een nieuwe baan, een boek en een theaterfestival. Kan wel vele malen vervelender natuurlijk, dat besef ik me maar al te goed. Het andere grote verschil is dat ik niet meer rook en nauwelijks nog drink, dus mijn lijf zou er beter tegen moeten kunnen deze keer. Hoewel. Dat lijf is ook al weer tien jaar ouder natuurlijk.

Vervelen

~ Diana Albrink ~ 1 reactie

Ik begrijp het oprecht niet als iemand tegen me zegt: ‘ik verveel me’. Ik heb me misschien twee of drie keer verveeld in mijn leven, dus ik kan me wel vaag herinneren hoe het voelt, maar ik heb altijd het gevoel alsof ik tijd tekort kom.

Ik heb mijn televisie vijftien jaar geleden al de deur uit gedaan, ik heb toegang tot Netflix maar kom er niet aan toe, en zelfs mijn Cineville pas gebruik ik veel minder dan ik zou willen. Een keer in de week naar de film lukt me niet, een keer in de maand zelfs niet.

Vaak loop ik langs dezelfde huizen en altijd zitten de bewoners op de bank naar de televisie te kijken. Ik heb dat ding nog geen moment gemist.

‘Wat doe je dan heel de avond?’ krijg ik vaak te horen. Echt, ik heb geen idee, maar ik kom altijd tijd tekort. Doe ik misschien alles extreem traag en heb ik het niet in de gaten? Of loopt de tijd sneller voor mij, is het persoonsgebonden? Dat laatste is natuurlijk wel waar. Tijd, de perceptie van tijd, is relatief. Dat is het hele probleem.

Ook het jaar dat ik niet op kantoor werkte en alle tijd kon besteden aan het schrijven, is absurd snel voorbij gevlogen. Ik ben nu met een boek bezig, maar er liggen er nog drie die ik eigenlijk had moeten schrijven afgelopen jaar. Waar blijft de tijd?

Vanuit het kantoor van mijn vorige werkgever keek ik soms verlangend naar het bejaardenhuis aan de overkant. Niet langer omdat ik een zwak voor oudere mannen heb (daar ben ik overheen gegroeid), maar om niets meer te hoeven. Beetje lummelen, heerlijk. Dat kan ik goed, tijd verlummelen, en daar geniet ik dan ook van. Vervelen is het zeker niet.

De definitie van verveling is: Een onaangenaam gevoel van lusteloosheid, van desinteresse, van hangerigheid, grenzend aan ergernis. Verveling treedt op als alle dingen die leuk en interessant zijn om te doen niet kunnen of niet mogen, en men toch geen zin heeft om niets te doen.

Wat ik wel heel goed kan, is alle dingen die leuk en interessant zijn om te doen, gáán doen omdat ik vind dat ik ze moet doen voordat ik datgene kan gaan doen wat ik eigenlijk moet doen.

Snap je? Procrastination. Ik heb er nog geen goed Nederlands woord voor gevonden. ‘Uitstellen’ klinkt te passief want het is heel actief bezig zijn met onbelangrijke dingen.

Maar is dat het tegenovergestelde van vervelen? Ik denk het wel, maar volgens synoniemen.nl is het antoniem van vervelen: Amuseren, onderhouden, vermaken.

Ook mooi. Dus ik verveel me nooit, ik vermaak mezelf te erg. Dat klinkt toch beter dan ‘ik heb het heel druk’. Toch?

‘Hoe is het?’

‘Ik onderhoud mezelf heel erg.’

 

New York, tien jaar later

~ Diana Albrink ~ 4 reacties

Nog vijf weken, dan hoop ik sinds lange tijd weer te landen op John F. Kennedy-vliegveld.

Ik kan niet omschrijven hoezeer ik ernaar verlang om weer door de straten van New York te lopen. Met slechts een paar dagen verschil zal het tien jaar geleden zijn dat ik daar voor het eerst voet op Amerikaanse bodem zette.

Tien jaar geleden waren ik en een groep fantastische mensen om mij heen dag in, dag uit bezig om mijn huis weer bewoonbaar te maken, want dat had ik net helemaal gestript.

Tien jaar geleden sliep ik ongeveer vijf uur per nacht, rookte ik twee pakjes sigaretten op een dag, dronken we een fles port op een avond leeg. Gekkenhuis. Het huis werd opgeknapt en ik pleegde roofbouw op mijn lichaam, maar mijn hemel, what a rush!

Afgelopen zondag, tijdens een lunch bij Post, hebben we met z’n vijven (“Team New York” dat 21 september in het vliegtuig stapt) zitten mijmeren wat we allemaal willen zien, doen, drinken, eten.

Ik wil dumplings eten in Chinatown, dikke deegballetjes, gevuld met varkensvlees, die een klein Chinees omaatje net heeft zitten draaien in de hoek van de zaak. En een punt peperoni pizza waar drie eetlepels vet vanaf druipt als je hem dubbelvouwt en naar je mond brengt.

Ik wil live muziek zien en horen in The Village Underground en dan hoop ik dat Steve nog bij de deur staat want die is twee meter bij twee meter en geeft de beste bear hugs die er bestaan.

Ik wil met de oordopjes van mijn iPod in, en mijn favoriete nummers op, over 6th Avenue lopen en de mensen bekijken die me in tegenovergestelde richting passeren.

Ik ga in ieder geval één oude date uit mijn boek ontmoeten. Ik ga ex-collega’s ontmoeten. We gaan naar de memorial van 9/11 die inmiddels gereed is. We gaan brunchen bij Kosta in Windsor Café, in mijn oude buurtje. Ik ga mijn oude huis opzoeken. We gaan naar High Line Park en naar Basta Pasta.

Misschien ga ik Tinder wel aanzetten en weer eens ouderwets op een date in New York. For old times’ sake.

Ik heb het nog heel vaak over de stad. Ik dacht dat dat wel over zou gaan na verloop van tijd, maar nee, het hart is er nog steeds vol van. Spijt heeft geen zin en ik heb in de tussentijd veel mooie dingen mogen beleven die ik anders nooit had meegemaakt, maar ik zal me daar, de uitlaatgassen van de duizenden gele taxi’s opsnuivend, waarschijnlijk vaak afvragen waarom ik ook al weer ben teruggegaan naar Nederland. Ik weet niet welke van de twee vluchten ‘thuiskomen’ is.

 

Spaans benauwd

~ Diana Albrink ~ Een reactie plaatsen

Er kwam weer zo’n opmerking voorbij, op kantoor (kan ik nu weer zeggen): “Ik kreeg het Spaans benauwd,” zei een collega.

In plaats van dat ik me van mijn empathische kant liet zien en erop reageerde met ‘goh, hoezo dan?’ of ‘jeetje, vertel’, dacht ik alleen maar hardop: “Wat een rare uitdrukking eigenlijk, waar zou dat vandaan komen?”

“Omdat het benauwd is in Spanje,” opperde de één.

“Vanwege Tachtigjarige Oorlog,” mompelde de ander correct.

Dat zoeken we even op natuurlijk. De uitdrukking stamt inderdaad uit de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648). De oorlog waarin de Nederlanden, aangevoerd door Willem van Oranje (1533-1584), in opstand kwamen tegen de Spaanse bezetting. Daar kom ik zo nog even op terug.

Volgens de site IsGeschiedenis.nl bestaan er twee theorieën over de exacte herkomst van de uitdrukking – Belegeringen en de Spaanse Inquisitie – waarvan ze zeggen dat de eerste het meest waarschijnlijk is, maar beiden interessant. Dat van de belegeringen wist ik bijvoorbeeld niet. Ik citeer:

Belegeringen

Tijdens deze lange oorlog probeerde het Spaanse leger de Nederlanders geregeld door middel van uitputting tot overgave te dwingen. Om dit voor elkaar te krijgen kozen de Spanjaarden er vaak voor een stad te belegeren. Dit gebeurde bijvoorbeeld tijdens het Beleg van Haarlem (1572-1573) en in Leiden bij het Beleg van Leiden (1573-1574).

Tijdens de belegering van een stad konden de inwoners de stad niet verlaten. Het doel van de Spanjaarden was om ervoor te zorgen dat er geen voedselvoorraden naar de betreffende steden gebracht konden worden, zodat de bevolking uit zou hongeren en zich uiteindelijk genoodzaakt zag om zich over te geven. Mensen konden dus geen kant op en kregen het letterlijk ‘Spaans benauwd’.

En de tweede uitleg:

Spaanse Inquisitie

Er is echter nog een andere theorie over de oorsprong van de uitdrukking. Deze heeft indirect ook met de Tachtigjarige Oorlog te maken, namelijk met de gevreesde Spaanse Inquisitie. Dit was een instituut dat er op uit was om ervoor te zorgen dat mensen het katholieke geloof wel op de juiste manier aan bleven hangen. In de Nederlanden, waar het protestantisme populair was, was de Spaanse Inquisitie zeer gevreesd en onder andere berucht om de martelmethoden die ze toepaste. Van deze martelmethoden kon je het ‘Spaans benauwd’ krijgen en hier zou de uitdrukking dan ook vandaan komen.

Dan, om nog even terug te komen op te opstand; de Eerste Vrije Statenvergadering van 1572 vond hier plaats, in ons wonderschone Dordrecht. Als dat niet was gebeurd, hadden we nu Spaans gesproken en hadden we het gewoon benauwd gehad, niet Spaans benauwd.

Er wordt steeds meer aandacht besteed aan de plek waar het gebeurde, het Hof van Nederland. Je kunt het Hof bezoeken en meteen verfilming zien van deze Eerste Vrije Statenvergadering van 1572, op de plek zelf, in de Statenzaal.

Hier zie je een kleine trailer: www.hethofvannederland.nl/verhalen/de-vrijheid

Onze eigen Independence Day film.

Weer aan de slag

~ Diana Albrink ~ 1 reactie

Beste lezers (‘dames en heren’ mag niet meer, begrijp ik), bij voorbaat excuses voor een lichtelijk inspiratieloze blog vandaag, ik ben namelijk sinds deze week weer fulltime aan het werk op kantoor. Jaja.

Ja, het zal jullie ook verbazen, maar de adverteerders stonden niet in de rij om te mogen adverteren op mijn blog, door omstandigheden (aka het leven) staat mijn bestseller nog niet op papier en de schrijfopdracht waar ik mee bezig ben is leuk en uitdagend, maar gaat niet heel lang in mijn levensonderhoud voorzien.

Toen kwam er een offer I couldn’t refuse (en dat is letterlijker dan je zou denken). Dus met frisse moed ben ik systemen, wachtwoorden, processen en vooral veel namen aan het leren. Heel veel namen. Dat is best vermoeiend. Wat ook vermoeiend is de drukte van de mensen om je heen als je lange tijd hebt mogen genieten van de rust op je zolderkamertje. Daar groei je ongemerkt in, in de rol van kluizenaar.

Wat ook een vreemde gewaarwording is, is dat je weer in een andere versnelling moet gaan leven. Ik weet dat ik veel meer gedaan krijg als ik het druk heb, dus daar kijk ik naar uit, maar voordat je op tempo bent, dat duurt even. Dat is als een zware fiets op gang krijgen; als je eenmaal op tempo bent dan gaat het wel, maar op tempo komen…

Even keuzes moeten maken dus. Ik heb mijn opleiding (de schrijversvakschool) een half jaartje op pauze gezet, dat kan gelukkig, en ik sla een cursus boetseren over. Heel erg jammer, maar het is even niet anders.

Ik heb gemerkt dat ik drie bordjes in de lucht kan houden; de drie belangrijkste dingen die je tijd in beslag nemen. Bij een Time Management cursus van de American Management Association in New York kregen we een beeldend voorbeeld: Een vaas. Keien. Kiezels. Zand. De vaas staat voor jouw tijd, de stenen en het zand voor je taken en bezigheden. De keien hebben de grootste prioriteit of die zijn het belangrijkst voor je. Het zand met minst belangrijk.

Als je het zand eerst (in de vaas) doet, dan de kiezels, dan de keien, dan gaat het niet passen. Maar draai je het om, maak je eerst ruimte en tijd voor de keien, dan lijkt de vaas misschien al vol, maar als je de kiezels erover strooit dan nemen ze de tussenruimte in beslag en hetzelfde geldt voor het zand.

Drie grote keien dus. Voor mij zijn dat de komende maanden: werk, schrijfopdracht (boek) en sporten (afvallen). Voor veel mensen zullen twee van de drie werk en gezin en/of relatie zijn. Hou je nog één wens over. En? Wat zijn de drie belangrijkste dingen die jouw tijd verdienen?