Maand: maart 2017

Schrijversvakschool Recycled #5

~ Diana Albrink ~ 2 reacties

Het is al weer even geleden dat ik een schrijfopdracht van de Schrijversvakschool gedeeld heb, mag wel weer eens, dacht ik.

De tweede helft van het tweede jaar hebben we schrijftraining, een vak dat bestaat uit snelle, korte oefeningen om je een beetje los te maken. De docent geeft een opdracht en.. go !

Een recente opdracht was (misschien ook leuk om over na te denken) : Omschrijf de tijd dat je iets verloor, iets van emotionele waarde.

Komt ie.

**

Het bagagerek van een Fokker 70. Ik denk dat het daar is blijven liggen, op een vlucht van London City naar Rotterdam-The Hague airport, het roodleren jasje dat ik in New York heb gekocht, in The Coat Factory op 6th avenue.

Het jasje waar vrouwen in New York me over aanspraken.

‘Love your jacket,’ zeiden ze dan in de lift of op straat. Wildvreemde vrouwen die een hand op mijn bovenarm legden om het zachte leer te strelen.

Het jasje waar de man in de bar van The Village Underground over zei:

‘Weet je wat ze zeggen over vrouwen in roodleren jasjes?’

‘Nee,’ zei ik en keek hem afwachtend aan.

Hij wist het ook niet en richtte zich weer op zijn halve liter pils.

Dit jasje vertelde me dat ik nodig op dieet moest als ik de rits weer met moeite dicht kreeg in het nieuwe voorjaar. Dit jasje gaf me dat extra beetje zelfvertrouwen op de tweede date met Sam, in Prospect Park, al heeft het niet mogen baten.

De voering was al gescheurd, de zakken onbruikbaar en de rode kleur begon de slijten aan de randjes, maar deze huid was mijn tweede huid geworden. Mijn roodleren jasje ligt nu waarschijnlijk in een koude en donkere opslagplaats voor gevonden voorwerpen van de KLM. Ik heb een formulier ingevuld en ze hebben gekeken, maar ik zie de ‘Room of Requirement ’ van Harry Potter voor me; stellage na stellage met verloren spullen, zo ver als het oog reikt.

Met die gedachte troost ik me dan maar, dan míjn roodleren jasje in dé ‘Room of Requirement ’ van Harry Potter ligt, een soort hemel voor verloren spullen.

 

Succesvol naar werk

~ Diana Albrink ~ 1 reactie

Handenwrijvend stapte ik op de fiets om naar de cursus ‘Succesvol naar werk’ te gaan. Tien dagdelen waarin een coach van het UWV een groep werkzoekenden helpt zich te positioneren, te profileren, te presenteren, te solliciteren.

De meest verschrikkelijke verhalen had ik erover gehoord en gelezen van mensen die een soortgelijke cursus jaren geleden hadden gedaan. Werkweigeraars, alcoholisten, en… nou ja, ik zal verder geen mensen beledigen, u begrijpt me vast wel: ik verwachtte de middag door te brengen met mensen waar ik normaal nooit mee in aanraking zou komen. Heerlijk. Een antropologisch project waar ik dan over zou kunnen bloggen.

Maar helaas. De werkzoekenden zijn niet meer wat ze geweest zijn voor de crisis. Alleen maar keurige, welbespraakte, enthousiaste mensen. Slachtoffers van een economie waarin bedrijven automatiseren, inkrimpen, outsourcen en winkels sluiten omdat mensen online hun inkopen doen.

Eén kandidaat was niet op komen dagen, bleven er twaalf cursisten over. Een ander kreeg tijdens de cursus een telefoontje dat hij aan de slag kon. Waren er nog maar elf. Tien vrouwen en een man.

Ook de cursus zelf heeft volgens mij een metamorfose ondergaan want het leek in niets op het ‘sollicitatiebrieven schrijven’ waar ik over had gehoord en wat ik ook verwachtte toen in mijn uitnodigingsbrief stond dat ik alleen pen en papier mee hoefde te nemen.

Nee, dit viel me allemaal reuze mee. Vraag het me over een paar weken nog een keer, maar ik heb er wel zin in eigenlijk. Ook om te kijken wat ik graag zou willen doen en wat de mogelijkheden zijn, want er zijn maar weinig mensen die van het prozaschrijven rond kunnen komen. Wat me doet denken: met een beetje mazzel mijn boek verkocht aan een medecursiste. Dat stukje ‘netwerken’ zit dus wel goed.

Bucket list

~ Diana Albrink ~ Een reactie plaatsen

‘Wat staat er nog op je bucket list dan?’ Dat vraag ik wel vaker aan mensen, maar nu vroeg ik het aan iemand die heel veel wil, het altijd druk druk druk heeft, iemand die ook ontzettend veel doet. Ik word al moe als ik hoor waar hij allemaal mee bezig is. Hij is nog geen vijftig en ik heb het idee dat zijn leven nu al te kort is. Bewonderenswaardig? Of juist niet?

Zoals verwacht kwam er een hele lijst, voor die bucket list.

‘Hmm’ en ‘oh ja,’ zei ik op gezette tijden en knikte begrijpend.

Het is fijn om ambities en plannen te hebben, maar als je voortdurend het idee hebt dat je jezelf voorbij rent en nergens echt aan toekomt omdat je zoveel wilt, is het dan niet alleen maar frustrerend?

‘Wat staat er op jouw bucket list dan?’ vroeg hij na een tijdje aan mij.

Tja, daar vraag je zowat.

Een aantal jaar geleden heb ik prioriteiten gesteld en mijn bucket list drastisch ingekort tot een lijstje van drie (zie onderaan de pagina). Maar zoals ik in mijn boek ook al schreef; inmiddels heb ik die drie dingen volbracht en blijf ik achter met de vraag: ‘wat nu?’

Ik heb zoveel bijzondere dingen mogen doen en meemaken, en via mijn werk heb ik zo ontzettend veel van de wereld mogen zien. Wat wil ik nou eigenlijk nog? En moet ik iets willen?

Ik ben een tevreden en voldaan mens, dacht ik. Dat is toch goed? Of ben ik nou ontzettend saai? Dat laatste was mijn eerste ingeving. Terwijl de vraagsteller op een antwoord wachtte, raakte ik in lichte paniek en dacht: wat ben ik saai, wat passief, ik wil helemaal niets. Snel, verzin iets groots een meeslepends!

Uiteindelijk gaf ik hem een kus, kneep in z’n bil en zei: ‘Veel van dit.’

Het is wel een vraag die me al jaren, ergens onder het oppervlak, bezighoudt en waar ik geen antwoord op weet. Wat wil ik nou eigenlijk nog? Recentelijk denk ik daar direct achteraan; moet ik dan per se iets willen of is het niet gewoon heel fijn dat ik niet zo nodig iets moet? Ik meende het toen ik zei ‘veel van dit’. Het zijn de kleine dingen.

Zoals toen ik laatst een rondje wandelde en op de terugweg in het park op een bankje ging zitten, in de eerste echt warme zonnestralen van 2017. Ik sloot mijn ogen, luisterde naar de vogels en de wind door de struiken. Een hond blafte. Ik had geen afspraken die middag. Er zat niemand op me te wachten. Ik hoefde niets te doen wat niet tot morgen kon wachten. Mijn telefoon stond op ‘niet storen’. Een jaar eerder droomde ik er van dit te kunnen doen en niets te hoeven. Nu doe ik het en hoef ik inderdaad niets.

Meer van dit, dat wil ik graag. En wat prijs ik mijzelf gelukkig dat ik dat kan zeggen. Tuurlijk zijn dromen en ambities fijn, maar vergeten we niet te genieten van het hier en nu?

Een bucketlist is een lijst van alle doelen die je nog wilt behalen en alle dromen die je nog waar wilt maken voordat je dood gaat.

Voordat je dood gaat? Ineens staat de timer aan, zijn we bezig met een race tegen de klok. Weg met die vermoeiende bucket list. Ik zal er in ieder geval niemand meer naar vragen.

‘Waar geniet je het meeste van?’ laten we het daar eens over hebben.

 

Note: mijn bucket list was 1) een huis kopen en verbouwen naar eigen smaak, 2) in New York wonen en 3) een boek schrijven.

Fly me to the moon, Lars

~ Diana Albrink ~ 1 reactie

Nu ik niet meer reis voor mijn werk en mijn leven voornamelijk bestaat uit schrijven en sporten, gebeuren er veel minder gekke dingen waar ik dan weer smakelijk over kan bloggen. De leuke, spannende ontwikkelingen die wél plaatsvinden, daar kan ik niet over schrijven.

Dat mag je invullen zoals je wilt, maar ik bedoel onder andere schrijfopdrachten, boetseeropdrachten, iets met televisie (wat nu weer even van de baan is) en theaterspelen. Om maar wat zaken te noemen.

Gelukkig heb ik een paar lieve vriendinnen die soms voor een beetje spanning zorgen waar ik wel gewoon over kan en mag schrijven.

K., M. en ik kennen elkaar al sinds ons vijftiende / zestiende levensjaar, vanuit het jeugdtheater. K. kwam er een jaar later bij en was (en is) een paar jaar jonger. Daar verbazen M. en ik ons ruim 25 jaar later nog steeds over. ‘Ben je pas 39?’ roepen we dan ongelovig. De tweeëneenhalf /drie jaar leeftijdsverschil wil er maar niet in bij ons.

Twee jaar geleden hebben we een traditie geïntroduceerd; elkaar verrassen met een uitje. Nachtje Amsterdam hebben we gehad, karten, laser gamen en afgelopen zondag was K. aan de beurt om ons te vermaken. M. en ik wisten alleen: 10:30 uur verzamelen, 17:00 uur zijn we terug, gemakkelijke kleding zonder capuchon, platte schoenen met veters.

Na koffie en chocoladetaart bij mij, stapten we in de auto en lieten ons naar het zuiden rijden. Naar Roosendaal zo bleek. En ja hoor, whoohooo, K. parkeerde de auto voor: Indoor Skydive Roosendaal (of hier hun facebook pagina).

In één woord: Wáánzinnig. Altijd al een keer willen doen en nu wil ik weer. Heel verslavend.

‘Jullie hebben er zin in,’ zei de jongen die ons een blauwe overall aanreikte. Overall, oordopjes, haarnetje, helm, bril. Check! We hadden nog wat tijd, dus gingen kijken bij de windtunnel en bestudeerden wat we wel en niet moesten doen.

Wat de gebaren van de instructeur betekenden kregen we te horen tijdens de instructievideo en daar maakten we ook kennis met Lars die ons groepje zou gaan begeleiden. Wij drieën, en nog vier anderen. Om de beurt mochten we een minuut de tunnel in met Lars, de volgorde stond op een scherm. Alles werd gefilmd en konden we later terugzien. K. had voor ons allemaal 3 minuten gekocht, drie losse minuten zijn dat dan, en ter plekke hebben we er nog twee minuten bijgekocht.

Je laat je in de tunnel vallen, Lars vangt je op en houdt je stevig vast tot je stabiel bent. Hij stuurt aan, geef aanwijzingen, laat je in principe los, maar soms grijpt hij je bij je nekvel om je mee de hoogte in te nemen. Of hij pakt je bij je polsen en danst met je in het rond, op en neer op een luchtstroom van zo’n 220 km per uur. Heel intiem en romantisch eigenlijk, vonden M. en ik achteraf, en we vonden ook iets over het indringend oogcontact, de licht obscene gebaren, en de ongekende hoogtepunten, enzo.

Onze K. was minder onder de indruk van de jonge Adonis, maar begreep wel dat wij twee veertigplussers zeer gecharmeerd waren van deze atletische jongeman die ons opving en zo elegant met ons op een orkaan zweefde. ‘Ik snap het wel,’ zei K. droogjes toen we weer terugreden, ‘je bent heel puur en kwetsbaar op zo’n moment.’ Ja, dat klonk al veel minder romantisch. De liefde voor Lars was al snel weer over, maar de liefde voor indoor skydiven daarentegen niet. Pril en vurig.

Nu, ‘the morning after’, moet ik echter gaan nadenken over mijn verrassing voor de dames en het zal niet eenvoudig zijn deze klapper te overtreffen.

Suggesties zijn welkom.

 

To V or not to V

~ Diana Albrink ~ 1 reactie

Nog even over eten en koken. Laatst werd ik op de Kalverstraat in Amsterdam staande gehouden door een alleraardigst meisje dat mij een schuldgevoel aan wilde praten over de beestachtige megastallen in de vlees- en pluimveeindustrie. Verschrikkelijk. Ik koop bijna nooit vlees of gevogelte, vertelde ik haar, want ik krijg de beelden van aan hun poten opgehangen kippen die machinaal onthoofd worden (wat vervolgens vaak niet goed gaat) niet uit mijn hoofd. Of, van toen we nog in de Achterhoek woonden, het gillen van de varkens die aan hun poten de vrachtwagen in geslingerd werden.

Ik ben al aan het experimenteren met veganistisch koken (hoe veganistisch kan ik leven?) en toen zag ik van de week een video van een presentatie die ik erg interessant vond en graag wil delen met jullie.

Ik moet hier even vertellen dat ik de link naar deze presentatie al in augustus 2016 van een klasgenoot van de Schrijversvakschool kreeg, maar nu pas heb gekeken. Ken je dat? Van die mailtjes die meer dan een half jaar in je inbox blijven hangen?

Maar goed, de presentatie werd gegeven door Dr Michael Greger van nutritionfacts.org. Zoals mijn klasgenoot het omschreef: De man is geen dieetgoeroe, heeft ook geen eigen, (zogenaamd) nieuwe theorie, maar doorzoekt met een team alle wetenschappelijke artikelen op het gebied van voeding en gezondheid en presenteert de conclusies met veel humor. Wat er uit naar voren komt – en hij legt ook uit waarom – is dat een veganistische levenswijze vele jaren toe kan voegen aan een mensenleven en veel van onze belangrijkste doodsoorzaken kan voorkomen en genezen. Zo was het bloed van veganisten acht maal beter bestand tegen kanker; doodde het acht keer meer kankercellen dan het bloed van omnivoren. Om maar iets te noemen.

Het is niet mijn bedoeling mensen de les te lezen, als je geïnteresseerd bent kun je het hele verhaal hier bekijken, ik wil het alleen maar even gezegd en gedeeld hebben. Dr Michael Greger heeft trouwens ook een podcast waar je je via zijn website op kan abonneren (podcasts zijn gratis).

Helemaal veganist zou ik zelf niet kunnen worden denk ik; ik vind mijn Irish soda bread met karnemelk te lekker en dat klontje boter door mijn puree van groenten is toch wel essentieel om dat overheerlijke, bijna veganistische stamppotje te maken. Bovendien eet ik te vaak buiten de deur om heel strikt te zijn met mijn voeding.

Maar goed, ik heb dan ook geen lichamelijke klachten behalve overgewicht.

Het goede nieuws, het bemoedigende nieuws, als je wel aan een van de te voorkomen aandoeningen lijdt, is dat het veganistische dieet heel snel effect heeft en je niet jarenlang strikt veganist hoeft te zijn om het vege lijf nog te kunnen redden. Of het nu tegen kanker of een depressie is, na drie weken een strikt veganistisch dieet te hebben gevolgd (dus ook geen melk, yoghurt, boter, kaas, eieren of honing) zagen artsen en patiënten al resultaat in de behandeling van vele ziektes en aandoeningen. Dat terwijl antidepressiva medicijnen soms maanden nodig hebben om een effect te laten zien, om van een chemokuur of bestraling maar niet te spreken.

Dr Michael Greger heeft recentelijk al zijn conclusies gebundeld in het boek ‘How not to Die’. Wat een heerlijke titel. (Wederom: ik word niet gesponsord.)

Het meisje op de Kalverstraat had aan mij geen goede dus, maar ik liet haar heel geduldig haar verhaal doen. Een verhaal dat veel te lang duurde en waarvan ze een paar keer de draad kwijt was. Dan keek ze even wazig langs me heen. ‘Ja, daar ben ik weer’, zei ze dan en ging weer verder. Ik luisterde een aantal minuten verwonderd, maar vroeg uiteindelijk toch maar: ‘Lieve schat, wat wil je me nou precies vragen’?

Ze vroeg of ik samen met haar de wereld beter wilde maken. ‘Ik zal doen wat ik kan,’ zei ik tegen haar, ‘maar nu moet ik gaan.’ Ik liet haar daar een beetje verdwaasd achter. Een kalfje met grote glanzende ogen was het, daar op de Kalverstraat. Volgens mij was ze zo stoned als een garnaal.