Boetseren

Weer aan de slag

~ Diana Albrink ~ 1 reactie

Beste lezers (‘dames en heren’ mag niet meer, begrijp ik), bij voorbaat excuses voor een lichtelijk inspiratieloze blog vandaag, ik ben namelijk sinds deze week weer fulltime aan het werk op kantoor. Jaja.

Ja, het zal jullie ook verbazen, maar de adverteerders stonden niet in de rij om te mogen adverteren op mijn blog, door omstandigheden (aka het leven) staat mijn bestseller nog niet op papier en de schrijfopdracht waar ik mee bezig ben is leuk en uitdagend, maar gaat niet heel lang in mijn levensonderhoud voorzien.

Toen kwam er een offer I couldn’t refuse (en dat is letterlijker dan je zou denken). Dus met frisse moed ben ik systemen, wachtwoorden, processen en vooral veel namen aan het leren. Heel veel namen. Dat is best vermoeiend. Wat ook vermoeiend is de drukte van de mensen om je heen als je lange tijd hebt mogen genieten van de rust op je zolderkamertje. Daar groei je ongemerkt in, in de rol van kluizenaar.

Wat ook een vreemde gewaarwording is, is dat je weer in een andere versnelling moet gaan leven. Ik weet dat ik veel meer gedaan krijg als ik het druk heb, dus daar kijk ik naar uit, maar voordat je op tempo bent, dat duurt even. Dat is als een zware fiets op gang krijgen; als je eenmaal op tempo bent dan gaat het wel, maar op tempo komen…

Even keuzes moeten maken dus. Ik heb mijn opleiding (de schrijversvakschool) een half jaartje op pauze gezet, dat kan gelukkig, en ik sla een cursus boetseren over. Heel erg jammer, maar het is even niet anders.

Ik heb gemerkt dat ik drie bordjes in de lucht kan houden; de drie belangrijkste dingen die je tijd in beslag nemen. Bij een Time Management cursus van de American Management Association in New York kregen we een beeldend voorbeeld: Een vaas. Keien. Kiezels. Zand. De vaas staat voor jouw tijd, de stenen en het zand voor je taken en bezigheden. De keien hebben de grootste prioriteit of die zijn het belangrijkst voor je. Het zand met minst belangrijk.

Als je het zand eerst (in de vaas) doet, dan de kiezels, dan de keien, dan gaat het niet passen. Maar draai je het om, maak je eerst ruimte en tijd voor de keien, dan lijkt de vaas misschien al vol, maar als je de kiezels erover strooit dan nemen ze de tussenruimte in beslag en hetzelfde geldt voor het zand.

Drie grote keien dus. Voor mij zijn dat de komende maanden: werk, schrijfopdracht (boek) en sporten (afvallen). Voor veel mensen zullen twee van de drie werk en gezin en/of relatie zijn. Hou je nog één wens over. En? Wat zijn de drie belangrijkste dingen die jouw tijd verdienen?

Portretten By Diana

~ Diana Albrink ~ 5 reacties

Naast het schrijven ben ik me ook gaan toeleggen op het boetseren van portretten, al dan niet in opdracht. Van de week heb ik mijn virtuele winkeltje geopend op Etsy. Het is er nog een beetje kaal en stoffig, maar het begin is er. Beter gewoon te beginnen dan te wachten tot alles perfect en ruim bevoorraad is. Dat heb ik ergens gelezen als advies voor startup companies: Just do it.

Kan ik ook eindelijk mijn Instagram profiel gaan gebruiken, want als schrijver heb je daar namelijk niet zoveel aan en het profiel had ik al wel. Kom gerust even kijken in de winkel en/of volgen op Instagram:

Etsy : https://www.etsy.com/shop/PortrettenByDiana

Instagram : https://www.instagram.com/dianaalbrink

Mijn eerste beeldje heb ik trouwens een paar weken geleden verkocht via marktplaats, grappig verhaal. Dat zit zo:

Elke vrijdagochtend zit ik ‘op boetseren’ bij de SKVR in Rotterdam. Een cursus van telkens vijftien weken, waarbij we werken met een levend model. Het model komt drie lessen achter elkaar in dezelfde positie zitten. Vijf verschillende modellen per cursus, dus ook vijf beeldjes per cursus.

De bustes vind ik prachtig om te doen en daar zou ik ook graag mee verder willen, maar de beeldjes van de hele figuren zie ik als vingeroefening, om goed te leren kijken, materiaal te leren begrijpen, et cetera.

Voor je het weet staat echter wel je huis vol met je creaties. En het huis van je moeder, want zij is de enige die je – nu je een volwassen vrouw bent – met goed fatsoen ‘je handenarbeid’ cadeau kunt doen. Zij is ook degene die je allereerste beeldje – van toen je elf jaar was – heeft bewaard.

Ongevraagd weggeven aan vrienden kun je eigenlijk niet maken, vind ik. Dan zitten zij er weer mee, en kunnen het zolang als ze leven niet wegdoen, ook al vinden ze het niets en zullen ze dat nooit zeggen. Dus ja, wat moet je er dan mee.

Weet je wat, dacht ik een paar maanden geleden, ik zet ze gewoon op marktplaats en dan zien we wel. Ik kreeg een bod op een van de beeldjes, niet veel, maar de kosten waren er in ieder geval uit.

Ik vroeg de koper waar hij woonde, misschien kwam ik in de buurt, maar nee, het was in een hoek van Nederland waar ik zelden kom: Brabant.

‘Maar ik zou het wel leuk vinden u een keer te ontmoeten, en in Brabant hoort daar vanzelfsprekend ook een hapje en een drankje bij.’

Ik liet het een vriend van mij zien en vroeg: ‘Vraagt hij me nou uit?’

Wij stugge Zuid-Hollanders waren deze Brabantse gastvrijheid helemaal niet gewend, maar niet veel later werd ‘de bijbedoeling’ duidelijk:

‘Maakt u ook werk in opdracht?’

Dat is ook toevallig, dacht ik. Ik dénk aan het maken van werk in opdracht, en zie daar: een verzoek. Wat is het leven toch wonderlijk en magisch af en toe.