UWV

Potverdorie pepernoten

~ Diana Albrink ~ 3 reacties

Nou ja, kruidnoten eigenlijk, maar in ieder geval suiker. Het is weer helemaal mis. Het is drugs, het is vergif, ik was er vanaf, maar nu ben ik weer een zware suikerjunk!

Het ging zo goed; sporten, gezond eten, nauwelijks alcohol, op tijd naar bed, maar ik heb het druk en dan glij ik toch weer langzaam af.

Eerst geen tijd om te sporten, maar het gezonde eten ging nog wel goed. Vlak voor de vakantie schoot dat er ook bij in en na de jetlag van New York is het met voldoende slapen ook helemaal mis. Algehele malaise dus.

Ik was op de Inspiratiedag van het UWV in juni en mocht een workshop bijwonen van een dame die het over wilskracht had. Dat we onderschatten hoeveel energie we daar voor nodig hebben. In het geval van de Inspiratiedag ging het om de wilskracht om te blijven solliciteren ondanks alle afwijzingen, maar dat geldt natuurlijk ook voor andere dingen. Als je wilskracht nodig hebt om je nieuwe baan goed te doen of om de schrijfklus goed af te ronden, dan blijft er inderdaad weinig wilskracht over om de snelle suikers te weerstaan. Dat heb ik dus gemerkt de afgelopen maanden.

Nog heel even en dan mag ik de schrijfklus in ieder geval afronden. Dat scheelt. Dan (volgende week hoop ik) kan ik weer gaan sporten en gezond eten en op tijd naar bed.

Sla me op m’n vingers als ik naar de snoep pot reik, en als je Sinterklaas spreekt, vraag dan of hij niets eetbaars voor me meeneemt. Schop me naar de sportschool. Alsjeblieft. Het moet echt weer gebeuren. Erkenning is de eerste stap, toch?

Volgende week kan ik hopelijk mijn tijd en wilskracht weer in een gezondere levensstijl investeren. Ik kijk er oprecht naar uit.

Mijn naam is Diana en ik ben verslaafd aan suikers en koolhydraten…

 

Dat moet je willen!

~ Diana Albrink ~ 4 reacties

Vorige week mocht ik naar de Inspiratiedag in Rotterdam, georganiseerd door het UWV om werkzoekenden te motiveren, handvaten te bieden en in staat te stellen te netwerken met potentiele werkgevers in de regio.

Ik ben van de waarom-niet-mentaliteit, dus liet ik me rond half tien, samen met drie medecursisten van de cursus ‘Succesvol naar werk’, verwelkomen bij De Doelen.

Fantastisch geregeld allemaal, ik kan niet anders zeggen. Sprekers, workshops, netwerken, hapje, drankje, een lach en een traan.

Alle sprekers waren goed, maar de grote publiekstrekker was toch wel Professor Erik Scherder, onze knuffelneuropsycholoog, bekend van DWDD.

Sinds zijn presentatie roep ik te pas en te onpas: ‘Dat moet je willen!’ Daar zit een verhaal achter natuurlijk.

Professor Scherder had twee belangrijke lessen voor ons om, indien mogelijk, ons brein te helpen langer fit te blijven.

Ten eerste: 45 aaneengesloten minuten per dag bewegen. Zeven dagen in de week. Niet zomaar wandelen, maar flink doorstappen of flink doortrappen op de fiets, zodat de hartslag verhoogd is. Hierdoor maak je bloedvaten in de hersenen aan. Essentieel. Compenseren werkt niet, dus niet op dinsdag anderhalf uur om vervolgens woensdag op de bank te blijven zitten, dat telt niet.

Ten tweede: nieuwe dingen blijven leren. Ja, dat wordt iets lastiger na je dertigste, maar blijf leren want dan blijf je nieuwe verbindingen in je hersenen maken. En ook die zijn essentieel voor een scherpe geest op latere leeftijd. Dus leer een taal, pak die klus aan waar je nieuwe dingen voor moet leren, kom uit je comfortzone, leg de muis eens aan de andere kant van je computer, ga op gitaarles.

Hij gaf het voorbeeld dat zijn collega’s aan de universiteit liever tegen hem zeggen ‘doe jij dat maar’ dan zelf de uitdaging aangaan. Erik Scherder doet dat maar al te graag, noemt het braintraining. Toen de Professor ons dit verhaal vertelde, begon hij hard te lachen en bulderde: ‘Dat moet je juist willen!’ Blijf jezelf uitdagen.

Die is blijven hangen, dus nu, als iemand iets lastig vindt, gooi ik een vuist in de lucht en roep: ‘Yes! Da’s goed! Dat moet je willen!’

Heel vervelend natuurlijk als je alleen maar wilt vertellen dat je iets lastig vindt, maar het gaat wel weer over.

Succesvol naar werk

~ Diana Albrink ~ 1 reactie

Handenwrijvend stapte ik op de fiets om naar de cursus ‘Succesvol naar werk’ te gaan. Tien dagdelen waarin een coach van het UWV een groep werkzoekenden helpt zich te positioneren, te profileren, te presenteren, te solliciteren.

De meest verschrikkelijke verhalen had ik erover gehoord en gelezen van mensen die een soortgelijke cursus jaren geleden hadden gedaan. Werkweigeraars, alcoholisten, en… nou ja, ik zal verder geen mensen beledigen, u begrijpt me vast wel: ik verwachtte de middag door te brengen met mensen waar ik normaal nooit mee in aanraking zou komen. Heerlijk. Een antropologisch project waar ik dan over zou kunnen bloggen.

Maar helaas. De werkzoekenden zijn niet meer wat ze geweest zijn voor de crisis. Alleen maar keurige, welbespraakte, enthousiaste mensen. Slachtoffers van een economie waarin bedrijven automatiseren, inkrimpen, outsourcen en winkels sluiten omdat mensen online hun inkopen doen.

Eén kandidaat was niet op komen dagen, bleven er twaalf cursisten over. Een ander kreeg tijdens de cursus een telefoontje dat hij aan de slag kon. Waren er nog maar elf. Tien vrouwen en een man.

Ook de cursus zelf heeft volgens mij een metamorfose ondergaan want het leek in niets op het ‘sollicitatiebrieven schrijven’ waar ik over had gehoord en wat ik ook verwachtte toen in mijn uitnodigingsbrief stond dat ik alleen pen en papier mee hoefde te nemen.

Nee, dit viel me allemaal reuze mee. Vraag het me over een paar weken nog een keer, maar ik heb er wel zin in eigenlijk. Ook om te kijken wat ik graag zou willen doen en wat de mogelijkheden zijn, want er zijn maar weinig mensen die van het prozaschrijven rond kunnen komen. Wat me doet denken: met een beetje mazzel mijn boek verkocht aan een medecursiste. Dat stukje ‘netwerken’ zit dus wel goed.