Etsy

Doe-het-zelfbeeld

~ Diana Albrink ~ 2 reacties

Kom, ik loop even bij Werner binnen, dacht ik. Het was vrijdagmiddag en ik kwam uit The Movies in Dordrecht. Ik had ‘Lady Macbeth’ gezien, nog steeds blij met mijn Cineville pas.

In het straatje naast The Movies zit de zaak van Werner, genaamd ‘De Etalage’. Hij etaleert en verkoopt kunst en ‘woonsieraden’.

Werner heb ik ooit ontmoet tijden de feestelijke opening van de Schalcken expositie in het Dordrechts Museum. Ik mocht model zitten voor het informatiefilmpje dat bij de tentoonstelling werd vertoond. Mark Isarin maakte foto’s in dat filmpje, terwijl we twee van de schilderijen ensceneerden.

Tijdens de opening raakten Mark en ik aan de praat met Werner die mij toen vertelde wat hij deed. Dat heb ik ergens in de rolodex in mijn geheugen opgeslagen, maar verder nooit iets mee gedaan.

Maar nu ik mijn beelden op etsy en op marktplaats heb gezet, dacht ik dus: Kom, ik loop even bij Werner binnen.

Ik vroeg Werner hoe dat gaat als iemand zijn of haar werk wil plaatsen. Ik liet Werner wat foto’s zien van mijn beelden.

‘Zijn het bepaalde mensen?’ vroeg hij.

‘Ja, modellen.’

‘Ik zal je eerlijk zeggen, ik zou persoonlijk niet een beeld van zomaar iemand anders in huis willen hebben.’

Ik moest er even over nadenken, maar ik begreep wel wat hij bedoelde. Daar zat wel iets in. En mensen vinden het over het algemeen moeilijk om een beeld van zichzelf te laten maken. Kinderen, huisdieren, geliefden; prima. Maar van jezelf, dat vinden mensen misschien toch te zelfingenomen overkomen.

‘Ik wil je niet vertellen wat je moet doen,’ ging Werner verder, ‘en je moet vooral je eigen stem volgen, maar ik zou in mijn winkel eerder abstracte portretten willen verkopen.’ Hij liet me wat voorbeelden zien. Ik keek er peinzend naar en voelde de blik van Werner op mij rusten.

‘Maar je kunt wel wat,’ zei hij. ‘Dat zie ik wel.’ Hij liep naar de achterdeur. ‘Weet je wat,’ zei hij, ‘ik heb achter betonblokken staan. Misschien wil je eens kijken of je daar iets mee kunt.’

Lang verhaal kort: vijf minuten later loop ik, in plaats van mijn beelden te plaatsen, de winkel uit met een rechthoekig betonblok waar ik dan a la Michelangelo het beeld uit mag hakken. Een doe-het-zelfbeeld dus.

 

Portretten By Diana

~ Diana Albrink ~ 5 reacties

Naast het schrijven ben ik me ook gaan toeleggen op het boetseren van portretten, al dan niet in opdracht. Van de week heb ik mijn virtuele winkeltje geopend op Etsy. Het is er nog een beetje kaal en stoffig, maar het begin is er. Beter gewoon te beginnen dan te wachten tot alles perfect en ruim bevoorraad is. Dat heb ik ergens gelezen als advies voor startup companies: Just do it.

Kan ik ook eindelijk mijn Instagram profiel gaan gebruiken, want als schrijver heb je daar namelijk niet zoveel aan en het profiel had ik al wel. Kom gerust even kijken in de winkel en/of volgen op Instagram:

Etsy : https://www.etsy.com/shop/PortrettenByDiana

Instagram : https://www.instagram.com/dianaalbrink

Mijn eerste beeldje heb ik trouwens een paar weken geleden verkocht via marktplaats, grappig verhaal. Dat zit zo:

Elke vrijdagochtend zit ik ‘op boetseren’ bij de SKVR in Rotterdam. Een cursus van telkens vijftien weken, waarbij we werken met een levend model. Het model komt drie lessen achter elkaar in dezelfde positie zitten. Vijf verschillende modellen per cursus, dus ook vijf beeldjes per cursus.

De bustes vind ik prachtig om te doen en daar zou ik ook graag mee verder willen, maar de beeldjes van de hele figuren zie ik als vingeroefening, om goed te leren kijken, materiaal te leren begrijpen, et cetera.

Voor je het weet staat echter wel je huis vol met je creaties. En het huis van je moeder, want zij is de enige die je – nu je een volwassen vrouw bent – met goed fatsoen ‘je handenarbeid’ cadeau kunt doen. Zij is ook degene die je allereerste beeldje – van toen je elf jaar was – heeft bewaard.

Ongevraagd weggeven aan vrienden kun je eigenlijk niet maken, vind ik. Dan zitten zij er weer mee, en kunnen het zolang als ze leven niet wegdoen, ook al vinden ze het niets en zullen ze dat nooit zeggen. Dus ja, wat moet je er dan mee.

Weet je wat, dacht ik een paar maanden geleden, ik zet ze gewoon op marktplaats en dan zien we wel. Ik kreeg een bod op een van de beeldjes, niet veel, maar de kosten waren er in ieder geval uit.

Ik vroeg de koper waar hij woonde, misschien kwam ik in de buurt, maar nee, het was in een hoek van Nederland waar ik zelden kom: Brabant.

‘Maar ik zou het wel leuk vinden u een keer te ontmoeten, en in Brabant hoort daar vanzelfsprekend ook een hapje en een drankje bij.’

Ik liet het een vriend van mij zien en vroeg: ‘Vraagt hij me nou uit?’

Wij stugge Zuid-Hollanders waren deze Brabantse gastvrijheid helemaal niet gewend, maar niet veel later werd ‘de bijbedoeling’ duidelijk:

‘Maakt u ook werk in opdracht?’

Dat is ook toevallig, dacht ik. Ik dénk aan het maken van werk in opdracht, en zie daar: een verzoek. Wat is het leven toch wonderlijk en magisch af en toe.