Zo. Hè. Fijn. De kortste dag is weer geweest, de dagen worden weer langer! Ik weet het, ik moest gewoon niet zeuren vorige week; deze winter is heerlijk mild, iedereen loopt te tobben met de kerstkaarten, iedereen neemt een paar extra kilo mee het nieuwe jaar in en ja, natuurlijk, het is ontzettend gezellig allemaal. Ik weet het, ik weet het. Maar die boom, daar blijf ik bij. Die komt er bij niet in!

Maar genoeg daarover. Wat mij nou weer overkomt vorige de week; een collega staat woensdag aan mijn bureau en vraagt: ‘Laat die portretfoto’s van jou nog eens zien?’ Het gaat om de portretfoto’s voor ons bedrijfsprofiel en deze zijn gemaakt door een kennis van hem. Mijn collega fotografeert zelf ook en is benieuwd naar het resultaat. Ik krijg de zeer attente opmerking, die ik desalniettemin niet al te serieus neem: ‘Je zou model moeten zijn.’

Diezelfde middag nog krijg ik een mailtje uit een compleet andere hoek, van Jeanne, of ik model zou willen zitten voor een foto/filmpje. Weer zo’n geval van bizar toeval, de opmerking en het verzoek, zo vlak achter elkaar.

Natuurlijk wil ik model zitten, ik ben namelijk overal voor te porren, zeker binnen ‘de kunsten’.

Wat is er allemaal aan de hand: in februari 2016 opent er in ons prachtige Dordrechts Museum een expositie over/van de Nederlandse schilder Godefridus / Godfried Schalcken (1643-1706).

Het is de bedoeling dat de expositie wordt begeleid door een kort filmpje met daarin onder andere tekst en uitleg van de curator. Ter afwisseling worden eventueel wat beelden gemonteerd over de werkwijze en de unieke belichting van Godfried, hij gebruikte namelijk vaak kaarslicht als de lichtbron in zijn werk.

Godfried Schalcken kan het ons niet meer op film laten zien, maar fotografen experimenteren met licht zoals de oude meesters dat deden in hun schilderijen. Zo ook Mark Isarin in Dordrecht. Hij probeert de belichting van Rembrandt te gebruiken in de fotografie.

Mark heeft geprobeerd twee schilderijen van Godfried te reconstrueren en ik hoefde alleen maar heel stil te zitten want de sluitertijd is relatief lang bij kaarslicht. Geen make-up had ik zelf bedacht, maar pure Hollandse welvaarts blosjes.

Ondertussen werden we gefilmd door Jeanne van der Horst en Annemarie Strijbosch.

Uiteindelijk gaat het om het filmmateriaal, maar het is nog maar de vraag hoeveel er van bewaard blijft: in alle kunstvormen geldt ‘Kill your darlings’, dus ik houd er rekening mee dat ik mijn filmdebuut (weer) niet ga halen. (Dit doet me denken: toen ik een jaar of 17 was kreeg ik de hoofdrol in een Nederlandse speelfilm, van een compleet onbekende Dordtse producent. Het project is nooit van de grond gekomen, maar ik moet het script en het contract nog wel ergens hebben liggen denk ik.)

Ik houd er in ieder geval een uniek paar foto’s aan over, een leuke herinnering en een apart verhaal.

De tentoonstelling, onder de titel ‘Schalcken – kunstenaar van het verleiden’, is vanaf 21 februari te zien in het Dordrechts Museum.