We kennen het allemaal; iemand zwaait of lacht naar je of roept: ‘hé, hoi!’

Je weet niet zeker wie het is, maar automatisch zwaai je of lach je terug. ‘Hoi!’ zeg je oprecht een beetje verbaasd.

Dan besef je dat het niet voor jou bedoeld is, maar voor de persoon achter je.

Ik zit in een vergadering in Londen en krijg een goed bedoelde knipoog van een collega. We zitten de hele dag in deze bijeenkomst waar we luisteren naar presentaties en discussies. De groep – een man of dertig – zit in een ongedwongen opstelling aan verschillende grote, ronde tafels. Cabaret opstelling noemen ze dat. Er is een handvol collega’s aanwezig, verspreidt over de ruimte, maar de rest van de mensen zijn zakenrelaties.

De zaal heeft een hoog plafond, een houten vloer en door hoge ramen schijnt de najaarszon een honinggeel licht op onze problematiek.

De collegiale knipoog was wel degelijk voor mij bedoeld, geen twijfel over mogelijk. Ik geef een glimlach en een knipoog terug, maar deze glimlach met bonus komt verkeerd aan. Een Engelse meneer (een zakenrelatie) die naast de rechtmatige ontvanger (mijn collega) zit, onderschept ze.

De Engelse man veert op, houdt zijn hoofd een beetje schuin en glimlacht schalks naar me.

Oh oh.

Hij haalt zijn vingers door zijn iets te lange, iets te blonde haar en gaat verzitten. Iets rechterop nu, iets alerter.

‘Oh nee’ kreun ik binnensmonds. Het is een vriendelijke man en er is helemaal niets mis met hem, maar deze flirt is wel degelijk een misverstand. De man vat de knipoog duidelijk als een avance van mijn kant op (wat zijn die Nederlandse vrouwen toch vrijgevochten!).

Ik probeer niet naar hem te kijken met als gevolg dat mijn ogen elke paar seconden zijn kant op dwalen en dat is natuurlijk een bevestiging voor hem. Hij glimlacht wanneer onze ogen elkaar ontmoeten, zijn wenkbrauwen veren vragend op. Hij heeft zijn rechterbeen over zijn linkerbeen gegooid en zijn rechtervoet beweegt op denkbeeldige muziek (pom-tidom-tidom). Hij groeit met de minuut. Deze non-verbale miscommunicatie gaat van kwaad tot erger.

Uiteindelijk kom ik er met een sisser vanaf: nog voor het einde van de vergadering, moet hij weg om een trein te halen. Pfew. Nou ja, ik hoop dat hij een leuke middag heeft gehad. Ik zal in ieder geval een volgende keer iets voorzichtiger zijn wanneer ik een knipoog de ruimte in schiet. Er kan zich een onschuldig slachtoffer ‘in the line of fire’ bevinden.