Maf eigenlijk, de dingen waar je vandaag de dag over na moet denken. Zaken waar we vroeger helemaal niet mee bezig waren. Als we voorbeelden gaan verzinnen, komen er steeds meer boven, zoals: “hoeveel GB moet mijn nieuwe iPhone zijn?”, “is er WiFi in het hotel?” en nog veel meer van die vragen waar mijn oma niets van zou begrijpen als ze nog zou leven. Maar waar ik mij de laatste paar dagen in het bijzonder over verbaas is de cyber attack op mijn andere blog: http://newyorkin40dates.nl. Deze ligt onder vuur. Dat soort zorgen had ik een jaar geleden nog helemaal niet.

Ik krijg een email bericht als iemand is geblokkeerd na een mislukte poging om in te loggen op mijn website (‘User locked out from signing in’) en in de laatste 48 uur zijn dat grofweg zo’n 2,000 pogingen geweest. Dat zijn dus ook tweeduizend e-mailtjes die ik moet wissen. Daar word ik een beetje tureluurs van, maar vooral vraag ik me af wat iemand bezielt. Wat wil iemand bereiken? En hebben ze echt niets beters te doen? Ik begrijp wel dat het machines zijn, die mijn site aftasten, dat er niet echt iemand in Rusland (want daar komen deze pogingen vandaan) handmatig probeert in te loggen, maar dan nog. Iemand heeft de malware moeten schrijven.

Kijk, dat je de uitdaging aan wilt gaan om de site van het Pentagon te hacken, oké, kan ik me ergens nog wel iets bij voorstellen, maar waarom mijn kleine websiteje? Ik sta nou niet bepaald bovenaan in de ranking. Ik ben heel erg blij met mijn bezoekersaantallen hoor (dank jullie wel), maar om nou te zeggen dat ik duizenden volgers heb, nee dus.

Misschien moet ik me maar gewoon vereerd voelen.

Nog iets wat ik me van de week realiseerde: vroeger, als je niets van iemand hoorde waar je graag iets van wilde horen, dan miste je hem of haar gewoon. Heel vervelend, maar ja. Je kon een sms-je sturen, bellen, faxen, brief schrijven. Maar nu houden we ons bezig met detective spelen: wat doet diegene op facebook? Wanneer heeft hij of zij voor het laatst op de whatsapp gekeken? Iemand vroeg van de week: “hoe deed jij dat toen je relatie overging?” Er was toen nog geen whatsapp met ‘last seen at…’. We stuurden sms berichtjes. Je kon alleen een leesbevestiging krijgen en dat was al erg (lees: obsessief) genoeg. Tegenwoordig, als ik merk dat het me gaat bezighouden, wis ik het telefoonnummer van de desbetreffende persoon uit mijn telefoon. Ik wil het niet weten.

Zo maar eens twee van die dingen waarvan ik vroe-guh nooit zou hebben gedacht dat ik daar nog eens bij stil zou staan.