Ik wil liever positieve dingen plaatsen, maar deze week ga ik dan toch even mijn gal spuwen.

Ik heb een hekel aan de decembermaand!

Zo, het hoge woord is eruit.

December is te koud, het is te donker. De laatste dagen voor de zonnewende, de dagen die zo heel kort zijn, vind ik verschrikkelijk. Als de kortste dag (21 of 22 december) is geweest en we weer de goede kant opgaan, dan gaat het wel weer. Tot de zomerwende, want dan denk ik: oh nee! De dagen worden weer korter. Maar goed, dat zien we over zes maanden dan wel weer.

Dan word je dik van de decembermaand want er zijn veel te veel verleidingen in de vorm van suiker, chocolade, etentjes en alcohol, en daar komt bij: geen tijd en geen zin om naar de sportschool te gaan.

Het is natuurlijk een dure maand. Dan komen wij er in Nederland nog ontzettend goed vanaf. Het boekje (een roman) ‘Skipping Christmas’ van John Grisham geeft een lekkere satirisch kijk op de kosten die de Kerst voor de Amerikanen meebrengt. Onvoorstelbaar.

En dan krijgen we half december het kerstkaarten dilemma. Elk jaar ben ik weer te laat met mijn kerstkaarten, en elk jaar neem ik me voor het volgende keer anders te doen (elk jaar neem ik me ook voor om het gewoon helemaal niet meer te doen, maar dat durf ik dan weer niet). Elk jaar heb ik weer een verlammende ‘social angst’: wie moet ik een kerstkaart sturen? Ben ik iemand vergeten? Is dat stel nog wel bij elkaar? Et cetera.

‘Het feest van de lichtjes,’ zeggen mensen dan. ‘Dat is toch gezellig?’

Gezellig?! Gezellig?! Vind je dit gezellig? Luister en huiver: een frisse jonge dennenboom heeft jarenlang haar takken verlangend naar de zon gestrekt, heeft met haar wortels de aarde omwoeld op zoek naar levenssappen, om vervolgens begin december oneerbiedig te worden neergehaald. WHAM! Haar halsslagader bruut doorgesneden, haar nog fris geurende groene lijf in netten verpakt en zodra Sinterklaas en zijn hofhouding weer op de boot zitten, liggen de karkassen opgestapeld in de supermarkt en op de markt. Een paar weken lang staat haar ranke lijfje dan, op macabere wijze versierd, in een muffe woonkamer, tot ze begint te rotten en ze haar naalden loslaat…

Als klein meisje werd ik al immens droevig bij het zien van de naalden op de grond, aan de voet van de kerstboom. Elke dag verloor ze er weer meer dan de dag ervoor. Ik wist het al op jonge leeftijd: ik word árboltarier! Als ik groot ben, zal ik nooit een kerstboom nemen.