Trouwt er niemand meer tegenwoordig? Ik kan me de laatste Nederlandse bruiloft waar ik te gast was niet heugen. Niet dat ik zit te springen om naar een bruiloft te gaan, maar ik vroeg het me af.

Het bruiloftsfeest is meestal wel leuk, maar van alle huwelijken die ik heb zien voltrekken, is er geen één meer in stand. Vroeger ging ik er onbevangen naar toe, blij voor het kersverse echtpaar. De liefde, wat mooi. Nu ben ik een sceptische ouwe vrijster in een net pakje. Misschien dat ik daarom niet meer op de gastenlijst sta. Maar dan zou je toch in ieder geval achteraf wel horen dat iemand getrouwd is, toch?

Twee keer ben ik getuige geweest, beide keren voor de bruidegom. Even heb ik gedacht dat het misschien aan mij lag, dat ik toen al had moeten ingrijpen en had moeten zeggen: ‘Lieverd, doe dat nou niet, dat wordt huilen.’ Want huilen werd het in beide gevallen. Maar ja, het is een enorme eer als een vriend van je dat vraagt, dus natuurlijk zet je je handtekening. Ik heb me wel voorgenomen om nooit meer getuige te zijn, dus vraag het me niet meer. Ik wil het risico niet lopen dat ik toch de ongeluksbrenger ben.

Ik heb tien jaar in een café-restaurant gewerkt dat met grote regelmaat werd afgehuurd voor bruiloftsdiners en -feesten. De meeste vreemde dingen hebben we voorbij zien komen. Van enorme prinsessenjurken, tot oma die bijna stikte in een stukje biefstuk, tot families die met elkaar op de vuist gingen, tot de meest verschrikkelijke voordrachten van familie en vrienden voor het echtpaar.

Natuurlijk kwam het nummer Paradise by the dashboard light voorbij tegen een uur of elf, en ging Oom Frans helemaal uit z’n dak op de dansvloer. Dan gingen de billen een beetje naar achter en werden de heupen krachtig van links naar rechts bewogen. De enorme bierbuik diende als contragewicht. Hoofd rood aangelopen, vlezige handen tot vuisten gebald.

Als je langsliep met de schaal bitterballen lag zijn hand nèt iets te laag op je onderrug. ‘Blijf hier maar staan hoor.’ Alsof ik die nog niet eerder had gehoord vanavond. Op honderden foto’s staan we, de meisjes van de bediening op de zogenaamd mooiste dag van hun leven. Ik ben benieuwd hoeveel van die foto’s inmiddels al ritueel verbrand zijn.