Summer storms, ik ben er gek op! Kan me niet hard genoeg tekeer gaan. Dat wil zeggen, nu mijn dak vernieuwd is (in 2015) en ik geen lekkage meer heb.

Kom maar op met die hagel, regen, donder en bliksem. Ik krijg altijd zin om terug te schreeuwen, niet uit boosheid, gewoon omdat ik ook wil ontladen, net als de wolken. Ik denk alleen dat mijn buren me op laten pakken als ik ga staan brullen op mijn patio. Maar, boy, wat vind ik een goeie storm opwindend. Enerverend.

Een stortbui is natuurlijk vooral leuk als je thuis op de bank zit met een boek en je weet dat je de deur niet meer uit hoeft. Sterker nog, als je daardoor kunt denken: ‘Ja, daaaag, ik ga ècht niet naar de sportschool met dit weer’ terwijl je de zak chips nog wat dichter naar je toetrekt.

En als ik heel eerlijk ben: noodweer is het aller-allerleukst als je in bed tegen een warm, naakt mannenlijf aanligt (of een vrouwenlijf voor wie daar de voorkeur aan geeft). Minder ontspannen als je iPhone nog op het tafeltje buiten ligt. Is me ook al eens overkomen.

Opeens houdt het natuurgeweld op, schijnt een tevreden avondzonnetje tegen de gevel van het witte huis aan de overkant en hoor je de vogeltjes fluiten in de stilte na de storm.

Ken je de reclame nog, ik weet niet meer waarvoor, maar een Amerikaan loopt rond in Nederland en roept ‘our bridges are muuuuuuuch bigger’ en ‘our cars are muuuuuuuch bigger’, et cetera.

Flauw, maar het is wel zo. Hun Thunderstorms mag je met recht met een hoofdletter schrijven. Als je denkt dat het hier met bakken uit de hemel komt, dan heb je de ‘summer rain’ in New York nog niet meegemaakt.

En als het begint te stortregenen op een hete namiddag in augustus en je komt met je Nederlandse collega (die bij jou logeert) uit je werk en fietst samen naar huis in Brooklyn, laat het dan ook maar gewoon over je heen komen. Compleet weggespoeld werden we door een plensbui, zo hevig was het dat we de fiets aan de kant moesten zetten omdat we niets meer konden zien door de deken van water. We kregen er de slappe lach van, zo absurd was de hoeveelheid water die in korte tijd naar beneden kwam. (Is ook een heerlijke ontlading; lachen. Reken ik ook goed.)

Een andere keer stond ik tevreden in het halletje van mijn appartement het natuurgeweld te bewonderen tot ik erachter kwam dat aan de achterkant van mijn kelderappartement, bij mijn achterdeur, het water met emmers tegelijk mijn huis in stroomde. Nou had ik gelukkig een tegelvloer en stond alles op pootjes, maar toen heb ik inderdaad even terug gevloekt. Niet echt hoor, want zo ontzettend veel vloek ik nou ook weer niet, geloof ik.