Hé! Wat is dit? Oh, weer een groepsapp erbij. In het begin vond ik ze onzettend irritant (en ja, notificaties voor ongeacht welke groepsapp heb ik allang uitgezet), maar inmiddels moet ik toegeven dat de WhatsApp groepen best handig kunnen zijn. Maar zeker niet voor alles, voor sommige doeleinden is de groepsapp gewoon niet efficient. Ik denk aan een eenmalige mededeling of een uitnodiging, alles waar geen onderling overleg of regelmatig uitwisselen van informatie plaatsvindt. In zo’n geval wil ik er uit. Maar wat is de groepsapp etiquette vraag ik me dan af? Wanneer mag ik de conversatie met goed fatsoen verlaten? Ik voel me ook niet geroepen mijn response op de mededeling of uitnodiging, die alleen voor de admin interessant is, te delen met een groep waarvan ik de anderen niet ken.

Voor de groepsapp met bestaansrecht, de nuttige groepsapp, vraag ik me af: is dit het nieuwe social medium? Gaan we, in plaats van facebook, ons leven delen in verschillende kleine groepjes? Groepjes waar we toe behoren om wat voor reden dan ook: familie-groepsapp, theater-groepsapp, vriendinnen-groepsapp, vriendinnen-subgroep-groepsapp, buren-groepsapp, voetbalclub-groepsapp, ouders-van-kinderen-bij-mijn-kind-in-de-klas-groepsapp, enzovoort.

De groepsapp doet me een beetje denken aan de chatrooms in de jonge jaren van het internet. Wat was het, 1997? 1998? Ik zat op de HEAO in Breda en daar ontdekte ik de chatroom. Yahoo chat geloof ik. Je ging een kamer binnen en daar verschenen in rap tempo zinnen op je scherm.

‘Hallo?’

‘Hallo?

‘Hoe gaat het?’

‘Hi, ik ben Mike’

‘Wie vraag je dat?’

‘Hallo?’

‘Is hier iemand?’

‘Hallo! Hoe gaat het?

‘Hi Mike!’

Ben heeft de kamer verlaten

‘Hallo allemaal.’

Nou ja, kortom, een kakofonie van mensen die door elkaar praatten. Heel verwarrend. Soms werd je direct aangesproken en dan zocht je een rustiger hoekje van het internet uit. Ik heb in die tijd lange tijd gechat en later gemaild met een verpleger uit New York. Hij werkte op de spoedeisende hulp. Wauw! Ik kon live communiceren met iemand die op de spoedeisende hulp middenin New York werkte. Ik stelde me een man in blauw verplegersuniform voor, net als op de televisie. De wereld werd ineens enorm groot en kwam tegelijkertijd binnen handbereik. Voor wat betreft de verpleger: toen ik tien jaar later zelf naar New York ging had ik zijn gegevens allang niet meer, anders had ik hem zeker opgezocht.

Nu vinden we het allemaal maar normaal, instant contact met iedereen. Foto’s, video’s, links en voice-appjes uitwisselen, internationaal bellen. Ik sprak van de week nog een vriendin in New York. Ik stuurde een WhatsApp berichtje: ‘Even bellen?’ vroeg ik, en zij zei: ‘Even een snack pakken.’ Want ze moet altijd iets eten als ze mij spreekt, of misschien wel altijd als ze aan de telefoon zit, dat weet ik niet.

‘Hallo?’

‘Hallo?’

‘Hoor je mij?’

‘Ja, ik hoor je, maar je beeld is bevroren. Hoor je mij?’

Toen het ene medium niet goed werkte, pakten we een ander. We konden kiezen tussen videobellen met WhatsApp, facetime of skype. Fantastisch toch? Ik vind het allemaal prachtig, die vooruitgang. Het vraagt alleen wel aanpassingsvermogen van ons. Aanpassing aan telkens weer nieuwe omgangsvormen en ongeschreven regels voor elk nieuw medium. Zoals: is het erg asociaal als ik nu de groep verlaat?